szukając napoleona

Plac św. Józefa w Kaliszu, widoczny budynek starostwa powiatowego – przed przebudową prefektura, w której mieszkał m.in. car Aleksander I.

 

Najstarsze miasto w Polsce nie może się pochwalić zbyt wieloma pamiątkami z epoki napoleońskiej. Jednak trzy i to niedaleko od siebie oddalone warto odwiedzić: kolumnę, koszary, urząd.

W 1806 roku Prusacy szybko zostali z Kalisza wyrzuceni, 9 listopada kapitan artylerii Kacper  Miaskowski na czele spontanicznie zebranego oddziału mieszczan zdobyli miasto (stacjonowało tu już tylko 127 Prusaków) i Kalisz stał się szybko silnym ośrodkiem tworzenia zalążków polskich oddziałów – tutaj utworzono Drugą Legię (po Pierwszej Poznańskiej) – Legię Kaliską. Wcześniej bo 14 listopada do Kalisza wkroczył pierwszy oddział francuski, 200 ludzi pod wodzą Denchampsa.

Po pokoju w Tylży Kalisz znalazł się w granicach Księstwa Warszawskiego, stał się stolicą departamentu.

Do 1808 roku w koszarach kaliskich stacjonował 7 pułk piechoty Księstwa Warszawskiego pod dowództwem pułkownika Macieja Sobolewskiego (z Kalisza wyruszył do Hiszpanii) oraz 8 pułk piechoty Księstwa Warszawskiego pod dowództwem pułkownika Cypriana Godebskiego (przeniósł się później do Konina).

Koszary Godebskiego w Kaliszu, stan z lutego 2017 roku.

3 maja 1810 roku Kalisz odwiedził jadący do Warszawy król saski i książe warszawski Fryderyk August, zaś w kwietniu 1812 król westfalski Hieronim Bonaparte.

12 lutego doszło do niepomyślnej dla Francuzów bitwy pod Kaliszem, zginęło w niej i poniosło rany kilkuset żołnierzy. Lazaret dla rannych urządzony był w klasztorze Barnardynów.

17 lutego 1813 do miasta przybył car Aleksander I a po kilku dniach dołączył do niego król pruski Fryderyk Wilhelm III. 28 lutego podpisali oni traktat zaczepno – obronny przeciw Napoleonowi.

Wszystkie miejsca pamiętające epokę napoleońską znajdują się w centrum miasta.

Kolumna ku czci zmarłych żołnierzy przy ulicy Kilińskiego.